Większość ludzi w świecie Zachodu przychyla się, że powszechna edukacja to bardzo potrzebna i ważna sprawa. Kiedy jednak przyjdzie do ustalenia, czego konkretnie szkoła powinna uczyć, ukazują się spory. Próbę podjął kilka lat temu Parlament Europejski. W wydanym przez niego dokumencie znalazły się kompetencje kluczowe, które powinny być rozwijane w trakcie edukacji. Oczywiście PE nie ustanawia żadnych sposobów ich nauki, twierdzi zaledwie, że każdy powinien je w procesie szkolnym nabywać. Same kompetencje kluczowe definiowane są jako wiedza i umiejętności, których każda osoba potrzebuje do samorealizacji i rozwoju osobistego, integracji społecznej i zatrudnienia oraz bycia aktywnym obywatelem. Już po tej całościowej definicji widać, że zdobycie konkretnych kompetencji w szkole jest niemożliwe. PE miarkuje jednak, że kształcimy się przez wszelkie życie i de facto uda nam się ową umiejętność i umiejętności mieć, a szkoła ma tworzyć decydujący dla tego pozyskiwania etap. Czas zapewne de facto sprecyzować dane kompetencje kluczowe. Jest ich tylko (aż?) osiem: porozumiewanie się w języku ojczystym, porozumiewanie się w językach obcych, kompetencje matematyczne i podstawowe naukowo-techniczne, kompetencje informatyczne, umiejętność uczenia się, kompetencje społeczne i obywatelskie, inicjatywność i przedsiębiorczość, świadomość i ekspresja kulturalna. Proszę Państwa, nawet domniemywając, że uczelnia ma te konkretnie zdolności wyłącznie poszerzać, a nie w całości wbić uczniom do mózgu, to czytając owe założenia i porównując je z polską szkolną rzeczywistością łapie człowieka przerażenie, że tyle jest nadal do zmienienia w naszym szkolnictwie.