W procesie technologicznym tarczy (lub tulei) o znacznie zróżnicowanych przekrojach poprzecznych w pierwszej operacji należy obrobić powierzchnie walcową i czołową o możliwie największych średnicach, stanowiące bazy w dalszych operacjach. Współosiowość otworu z po-wierzchnią zewnętrzną zapewnia przyjęcie właściwej kolejności obróbki, zależnie od kształtu powierzchni zewnętrznej oraz wielkości produkcji. W produkcji małoseryjnej najpierw wykańcza się otwór, który stanowi bazę do wykonania współosiowej powierzchni zewnętrznej. W produkcji wielkoseryjnej oraz masowej (np. zewnętrznych pierścieni łożysk tocznych) najpierw szlifuje się powierzchnie zewnętrzne, a następnie bazując na zewnętrznej powierzchni walcowej szlifuje się otwór. Przyjęcie takiej kolejności operacji umożliwia szlifowanie powierzchni zewnętrznej na szlifierce bezkłowej, co wydatnie skraca czas wykonania.
Gdy konieczne jest zachowanie współosiowości zewnętrznych powierzchni tulei z powierzchnią wałka, na który tuleja jest wciskana (np. bieżnia wałeczków łożyska tocznego), należy najpierw wykończyć otwór i dopiero po wciśnięciu tulei na wałek wykańczać jej powierzchnię zewnętrzną.